انسان

روایت لطیفی را مرحوم کلینی از امام هفتم (علیه السلام) نقل فرموده، که مرحوم محقق داماد، در شرح آن بیان شیرینی دارد.

حدیث این است که حضرت فرمود: «إنّ أبدانکم لیس لها ثمن إلاّ الجنّة، فلا تبیعوها بغیرها»[1] بدن شما به اندازه بهشت می‏ارزد؛ آن را به غیر بهشت نفروشید. که ضرر خواهید کرد.

مرحوم محقق داماد می‏فرماید: این روایت ناظر به آن است که روحتان فوق بهشت است. روح را باید به «جنّة اللّقاء» بدهید.

روحتان بایستی به ﴿عند ملیکٍ مقتدر﴾ برسد و بهترین راه برای عنداللهی شدن روزه گرفتن است[2].

باطن روزه به صورت لقای خدا ظهور می‏کند و برای انسان، همتی بالاتر از لقای حق فرض ندارد. چون انسان موجودی ابدی است که هرگز از بین نمی‏رود، بلکه در نهایت از عالَمی به عالَم دیگر منتقل می‏شود. اگر باطن روزه نصیب او شد، پیوسته در محضر حق است؛ بدون اینکه از حضور دایمی رنج ببرد. یکنواختی در بهشت رنج‏آور نیست، اصولا ً در آنجا رنجی وجود ندارد؛ خواه بهشت ظاهری که ﴿جنّات تجری من تحتها الأنهار﴾ باشد یا بهشت معنوی. انسان بدون اینکه رنج و خستگی و تشنگی و گرسنگی را بچشد،لذت سیری را احساس می‏کند؛ وضعیت بهشت مانند دنیا نیست.

[1] ـ کافی، ج 1، ص 19، ح 12.

[2] ـ : «جعله (علیه‏السلام) الجنّة ثمن البدن، إشارة إلی أنّ ثمن جوهر النفس المجرّدة هو الله سبحانه فکأنه (علیه‏السلام) قال: أما إنّ أبدانکم ثمنها الجنّة فلا تبیعوهها وأمّا نفوسکم المجرّدة وأرواحکم القدسیّة فإنّما ثمنها هو الله سبحانه والفناء المطلق فیه وفى مشاهدة نور وجْهه الکریم فلا تبیعوها بغیره» (تعلیقه میرداماد بر اصول کافی، ص 38).

کتاب حکمت عبادات حضرت آیه الله جوادی آملی صفحه 136