ذکر

در شبى حال بود و بیدارى		گریه بود و حضور اذکارى
در خجسته سحر گه آنشب		از سرا آمدم برون بارى
سر ببالا نموده ام ناگاه		متحیر زصنعت بارى
گفتم اى پاک آفریننده		هست شاهى ترا سزاوارى
دل ندارد هر آنکه این درگاه		شب ندارد حضور و بیدارى
همه یار است و نیست غیر از یار		واحدى جلوه کرد و شد بسیار
پس دم گرگ آشکارا شد		تا سپید و سیاه پیدا شد
از نسیم صباى عیسى دم		مرده ها دسته دسته احیا شد
دو موذن اذان مى گفتند		کز فصول اذان دل از جا شد
آن ببالاى ماذنه گویا		وین بصحن سراى خوانا شد
آن به تکبیر گفتن و تهلیل		بهر اعلام خلق بالا شد
وین به سبوح گفتن و قدوس		با طیور دگر هم آوا شد
نى موذن فقط بذکرش بود		نى خروش از خروس تنها شد
غلغله در عوالم امکان		از سر عقل تا هیولا شد
هر یکى از کمال توحیدش		با زبان فصیح گویا شد
همه یار است و نیست غیر از یار		واحدى جلوه کرد و شد بسیار
همه عاشق به ذات یکدیگر		آن یکى وامق و دگر عذرا
همه در آستان کعبه عشق		گرم سبحان ربى الاعلى
همه در حکم ذوالمنن تسلیم		همه در کار خویشتن کوشا
هر یکى در مقام خود ناطق		که آیا بندگان خاص خدا
همه یار است و نیست غیر از یار		واحدى جلوه کرد و شدبسیار
زنگ دل را زداى تا یارت		بدهد در حریم خود بارت
بخداى علیم بى همتا		حاجتى نیست غیر زنگارت
خواهش گونه گون نفسانى		کرد در دام خود گرفتارت
شد خدا بینییت ز خود بینى		رفت دینداریت به دینارت
من به یارم شناختم یارم		نى به نقش و نگار پندارت
سر تسلیم بایدت بودن		گر بزارت کشند بردارت
منطق قدس وحى قرآنى		گر ز خوابت کناد بیدارت
هم دلت یابد و زبان گوید		بى ز چون و چرا و انکارت
همه یار است و نیست غیر از یار		واحدى جلوه کرد و شد بسیار

 

(دیوان اشعار علامه عارف حسن زاده آملی)